Bazen kendimi yel değirmenlerine karşı savaşan Don Kişot gibi hissediyorum. Söylediklerim sanki boşlukta yankılanıyormuş, kimseye ulaşmıyormuş gibi hissediyorum. 

O yüzden dünkü çağrıma cevap veren, zaman ayırıp yazının altına “yalnız değilsin” yazan güzel kalpli insanlar. Hepinize teşekkür ederim. Bana da yalnız olmadığımı hissettirdiniz. 

Yazının asıl amacı olan, kendini yalnız hisseden anneler, artık bilin ki siz de yalnız değilsiniz. Buradaki görece küçücük topluluktan bile 100’den fazla anne size doğru bir adım attı ve size “yalnız değilsin” dedi. Düşünün Türkiye’de milyonlarca anne var. Kaç kişi sizin yaşadıklarınızı yaşıyor. Yalnız değilsiniz. Siz de yaşadığınız bu günleri unutmayın ve siz bu günleri atlattıktan sonra yeni annelere moral verin. 

Yenilmez denilen yel değirmenlerini böyle yeneceğiz, böyle kırılacak kırılmaz denilen bu kısır döngü. 

Ve sevgili babalar, siz de köşe yastığı gibi durmayın artık. Babalık sorumluluğunuzu alın, elinizi taşın altına koyun. Üzerinize düşen sorumluluktan kaçmayın. Başka kimse destek olmasa bile siz sorumuluğu paylaştıkça eşiniz kendini yalnız hissetmeyecektir.

Ve beni okuyan tüm anne babalar. Mükemmel anne baba olmanın hiçbir yolu yok, çünkü mükemmel ebeveyn diye bir şey yok. Ama iyi bir anne baba olmanın milyonlarca yolu var. Mükemmel ebeveynler olmaya çalışmayın, elinizden gelenin en iyisini yapın yeter. Siz elinizden gelenin en iyisini yaparsanız çocuklarınız zaten sizin mükemmel olduğunuzu düşünecek, onların gözünde bunu göreceksiniz.