Bugün size blogger’lığın gerçek yüzünü anlatacağım. 

Blogger annelerin ve babaların (evet ben de dahil) kameraya poz vermiş, uslu çocuklarını gördüğünüzde biliyorum ki bir çocuğunuz iç çekip “Keşke benim çocuğum da böyle uslu olsa” diyorsunuz. Oysa hayat hiç gördüğünüz gibi değil. 

Bizim çocuklarımız da sizin çocuklarınız gibi ağlıyor. Aşı olursa ateşi çıkıyor. Bazı geceler sebepsiz ağlıyor, susmuyor. Melina’nın kolik olduğunu daha önce yazmıştım. Bebeği kolik olanlar anlayacaktır bizim durumumuzu. 

Bazen çocuğun gün içerisinde sakin durduğu bir kaç dakikayı fotoğraflayıp paylaşıyoruz. Tanıdığım diğer blogger annelerin de durumları aynı. İsmini vermeyeceğim ama çok ünlü olan bir tanesi kızı diş çıkardığı zaman çok zor günler geçirdiğini, hatta kızının ağzından kendisine “Anneciğim biliyorum çok zorlanıyorsun ama ben de çok acı çekiyorum, o yüzden ağlıyorum” diye mektup yazdığını anlatmıştı. 

O gördüğünüz mutlu çocuk fotoğraflarının öncesinde üstünü giymek istemediği için ağlayan, okula gitmek istemediği için ağlayan, yeşil değil pembe çorabı giymek istediği için ağlayan, domatesleri enine değil dikine kesilmiş istediği için ağlayan çocuklar var. 

Belki çocuğu daha büyük olanların başına gelmiştir. Çocuğunuz evden çıkmamak için ağlayıp bağırdıktan sonra dışarı çıktığınızda sokakta bir yabancının size yaklaşıp “Ne kadar da uslu bir çocuk” dediği olmuyor mu? İşte sosyal medyada sadece “Ne kadar uslu çocuk” anlarını görüyoruz. 

Yarın size bir blogger annenin gerçek hikayesini anlatacağım. Sahne arkasını göstereceğim. Sonrasında bir süre takipçilerimden gelen bazı gerçek hayat hikayelerini paylaşacağım. Hepsi isimsiz olacak. Siz de anlatmak istediğiniz bir hikayeniz varsa bana yollayabilirsiniz. Hepsini olmasa da bazılarını yayınlayacağım. 

Göreceksiniz ki yalnız değilsiniz. Zengin de olsa fakir de olsa, daha genç de olsa yaşça daha büyük de olsa herkes benzer anne babalık zorlukları yaşıyor. Yalnız değilsiniz!